Müzik Çare Yada Kitaplar

 Ben bi tek yağmurda ıslanırken ağlarım. Yada sessiz bir gecede gökgürültüsüyle yağmur yağarken. Çünkü güçlü olmak zorundayım. Çünkü ben hiç ağlamadım ve nefret ettim hep ağlayanlardan.Kırılmışlıklarım olmadı desem yalan, oldu. Ama hayatta bi tek benim kanayan dizlerim yoktu, benimde kanattıklarım vardı elbet. Geçtiğim yollar hala gölgemi taşıyorlar.Öyle güçlü oldumki beni en tanıyan bile şaştı bazen halime. Çünkü ben hep gülmek zorundayım. Ben kimse için yıkılmadım yıkılamam. İsteyen olur hayatımda firarı ben hep serbest bıraktım.Mesela ben seni hiç bir defa dökmedim kelimelerle dilimden yabancılara. Çünkü sen özeldin, benimdin, iyi veya kötü yaşanmışlıklarımla bana aittin. Kimse bilmedi seni. Varlığın vardı evet kimliğin yoktu fakat. Çünkü anlatamazdım. Kimse bilmemeliydi seni.Hayatıma girişin kadar çıkışınıda anlatmadım kimselere. Kimse bilmedi; ne gidişini, ne nedenini. Aslında gidişini herkes bildi ama yokluğunu hiç kimse işitmedi.Sen hep kapalı kutu olarak kaldın yüreğimde. Sesim yetişmedi sana. Zaten benim sesim yetişemezdi. Sen hayatımdan giderken dur diyemezdim sana ben olan bana yakışmazdı. Ben sustum, sen gittin.Gidişini bilenler şaştı bana, ben olsam yapamazdım, sevmedi heralde dediler; oysa seni ne kadar inatçı bi aşkla sevdiğimi hiç bilmediler. Çünkü bilmemelilerdi, ben hayatıma kaldığım yerde devam etmek zorundaydım. Ben ağlamazdım, ağlamadım.Kimse göremezdi gözyaşlarımı, ben onları çocukluğumdan beri hep sakladım. Ben güçlü bi insanım ve zayıflığımın görülmesi istemem.Oysa özlerim ben, çok özlerim. Özlersem sessizleşirim, sessizliğim bozulduğunda hırçınlaşırım. Bilirsin zaten pek bi sakin insanımdır. (!)
Ben bütün resimlere düz baktım. Ama içlerindeki renkleri hiç bi zaman kaçırmadım. Çünkü renklerdi hayatım ve sende bi renk geldin bana. 
Biliyorumki tutar geri dönersem, başa dönersem daha beter; aynı korkunç yollardan bi kez daha geçmem gerekecek. Oysa herşeye rağmen ilerlersem yolun düzelebileceği umudu var yinede.

Şimdi kızıyorum kendime. Yinede bi tek seni özlüyorum. Tüm bunları kimsenin bilmemesine rağmen yine bi tek sana anlatmak istiyorum. Ama sen yinede bilme. Bilinmezlik siyah yada beyaz olmaktan daha güzel geliyor.
Müzik çare; yeni yeni ezgiler, keşfedilmemiş duygular. Yada kitaplar; yeni karakterler, yaşanmışlıklı hikayeler. Dinleyerek okumak, dinlenerek çalışmak gibi bir deniz kıyısında; okudukça okuyasın durdukça çalışasın geliyor. Kahvenin kokusuna karışan duygular, buharla bir olup ezgilerde dans ediyor. Sana bir ben gerek her defasında yeniden doğuyor.
Mevsim sonbaharken sevda ayrı sarıyor, gözler kapandığında yürek dile geliyor. Vehasıl ne gök mavi artık nede yapraklar yeşil sonbara girdik ya oda tükeniyor. Göğün mavisi beyaza, yaprakların yeşili sarıya çalıyor. Zaman hayatlarımızdan alıyor. Ve geçtikçe bizi bizden çalıyor.
Ben rahatım çünkü bende ondan çalıyorum kitaplarımla, müziğimle, yağmurumla. Hayat güzel geliyor; ve şimdi bir ezgi söylüyor dudaklarım, aklımdan düşmeyen; onu bana katanda yağmurun damlalrında gizli kayan balıklar. Balıklar şarkı söylemez deme şimdi onlarda şarkı söyler. Üstelik farkedebilene ezgileri varolanlardan dahada güzel. ;)

http://www.youtube.com/watch?v=NYrqmkEqj7U