23 Nisan 2015 Perşembe

"Mutlak"

  
Onarılmayacak şekilde kırıldığında geri kalanını paramparça etmenin sakıncasını görmüyorum.
Radyo'da şarkı çalar; Kahveni bir başka yudumlarsın.. Radyo'da ne mi çalar ? Şimdi uzaklardasın... Parçanın ritmine göre beyinde oluşan gelgitler.
Gözünün gördüğüne değil dinlediğin bir şarkıda, okuduğun iki satırda aklına gelene aittir gönül. Çevremde sağır-dilsizler, ahenkli, imlası düzgün jestler ve mimiklerle bin yıllık masallar anlatıyorlar sanki. Niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz. Niçin yanımda değilsin?
Sevdanın bana olduğunu bilsem yemin ederim oturur sana kazak örerdim. Sen azıcık sevseydin üstünü ben tamamlardım, vallahi yapardım. Seven erkek çok susar, az konuşur.. Seven kadın az susar, çok konuşur.  Sen benim "Aşk" diye adlandırdığım en özel şiirimsin. Hani hep de gönlümdesin ya sen; diyorum ki; hadi artık ömrüme düşüversen?
Ellerin geçiyor karşı kaldırımdan ya da ben geçiyorum soğuk bir tren kompartımanında. Yok öyle umutları yitirip karanlıklara savrulmak. Unutma aynı gökyüzü altında bir direniştir yaşamak. Elbet bir gün buluşacağız zira Zeki Müren yanılmış olamaz.
Bırakın sevmeyi, tanımaya bile tenezzül etmiyor kalbim başka bir kalbi.
Sevdiğim bi yerden ya da sevdiklerimden ayrılırken her defasında yağmur yağması Allahın bana bir lütfu. Bitirdiğim düşler kuş olup uçtular. Mutsuz yollar geçtim, saatler geçtikçe değişti tabelalar; geçen her kilometrede katlandı mutsuzluğum.
Gönlüm yorgun benim; beklemekten, özlemekten. Al onu, dinlendir sesinin, şiirinin gölgesinde... Oturup konuşalım şunu. Bulsun kelimem kelimeni. Bütün yolculuklar birbirine benziyor; birbirine değiyor yaralarımız. Dursak da dinmiyor, bileti sonsuz kere kesilmiş yolculuklarımız… Huzur limanına uğrar mı bilmem, sonsuza yönelen vapurlarımız. Bize sözlerimizden çok, yüreğimizden anlayan gerek.
Aklımın uzaklara yüzdüğünü hissediyorum. Derin maviler içindeyim. Dedim ya oturuyorum öylece. İyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok. İnsanlardan sıkıldıysanız kitaplardaki insanlara bi selam verin, bi çay teklif edin çaylarını için derim. Doğru kitabın doğru insanlarına...
Neden bazı kimselerin yokluğu, varlıklarında ummadığımız kadar büyük bir boşluk bırakıyor içimizde? Hasan Hüseyin Korkmazgil yazmasaydı, Ahmet Kaya söylemeseydi ve o mahur beste hiç çalmasaydı; biz hangi şarkının nakaratında karşılaşırdık ki?
Türkü dinlemeyen, şiir sevmeyen, kitap okumayan ve çayı sevmeyen birine de aşık olmayın ama şimdi gidip. Aslında herkes vurulur bir gün biraz… Herkes kanar hiç ummadığı yerden. Bende mi deme… Sen de… Kimsenin bilmediği yerlerde, kimsenin anlamayacağı bir biçimde, kimsenin tanımadığı insanları özleyeceksin. Kimse ne olduğunu sormayacak.
Hâlâ en güzel hikâyeleri dünyalar bir araya gelse anlamayacaklara mı anlatacaksınız bayım? Oysa yeryüzünde sesinize hasret insanlar var... Ve ben sizi bu erdemlerinizle sevdim.
Aşk da tıpkı elif gibidir. Bismide gizlidir. Ama okunmaz. O olmadan da besmele sese gelmez. O her şeyin içindedir, hiçbir şey de görünmez. Elif; bir demek, tek demek, elifden gayrısı yok demek. Birgün birisini severseniz onu elifsiz bırakmayın olur mu?
Elif aşkın başıdır. Nasıl ilk elif geliyorsa, nasıl baş elif ise; aşkın elif hali ise hem aşkın başlangıcıdır, hem aşkın doruk noktasıdır hem de aşkı en güzel yaşama halidir. Sonra elif her yerdedir. Latin alfabesindeki “a” gibidir. Belki o olmadan bir kelime olur ama o olmadan bir cümle olamaz. Bazen sessiz kalır, bazen de bağırır “ben burdayım” diye. O olmadan bir şeyler hep eksik.
Derler ki; aşk da unutulurmuş her şey gibi. Hem de yaşanıp bittikten sonra değil, tam da doludizgin devam ederken unutulurmuş aşk… Biz unutanlardan olmayalım olur mu? Alkole batırılınca aşk bile mavi. Ve aşk kadar zeki olmayan aşıklar yine hüzünlüyken gecenin bu saati gibiyiz "biz". Bakma böyle biraz bazen sana sitem ettiğime, ne zaman dua etsem başrolde sen varsın. Şimdi uzağım belki. Ama belli mi olur. Belki demli bir çay kokusuyla gelirim. Belki yağmur olur yağarım şehrine. Belki de rüzgarla düşerim önüne. Sen yeter ki bekle. Bak şiirden aşağı attım kendimi. Düşerken düşündüm; acaba ölmesem mi?
Kendimi duymazken aklımın içindeki seni duymazdan gelemiyorum. Sessizliğinin bana verdiği yetkiye dayanarak gözlerini dinliyorum. Sonra bende susuyorum. Sahi hani birlikte sustuğumuz kişiye aşık oluyorduk ne oldu o iş? Aslında her şey koca bir yalan bu da dahil.
Hasretle nasıl başa çıkar ağaçlar? Ya da denizler nasıl ağlar? Ah bu bendeki sonbahar; bu bendeki kırık dal, kanımda solan kırmızı, kirpiklerimde kar... Hasretindir yâr; hiç olmazsa rüyalarda sar..
Hayat bazen demsiz çay gibidir. Gerçeklerle yüzleşiyor insan er ya da geç. Zate kime sorsam dönüşüm yok, nereye gitsem mavi, yelkenimde deli rüzgar, her yanım tuz, deliyim. Öyleyse sıradaki çayım gülmesini bilen ve her şeye rağmen güçlü durbilen inanlara gelsin.
Uzun soluklu saçmalarım.
Yıllar geçiyor sonra, yollar geçiyor, tabelalar değişiyor, şehirler… Ama gidince gitmiş olmuyorsun işte doğru demiş Cemal Süreyya. Rüzgar hep aynı şeyi söylüyor kulağıma. Anlayamıyorum; ben rüzgarca bilmem ki, hem o iş senin mesleğin unuttun mu? Sen anlat; çayını tazelerim ben. Anlat dökülsün yüreğinden.  Hem şarkıda da böyle söylüyor inan.
Benim ruhum Karadeniz, yüreğimse dalgasıdır. Doğuştan sevdalıyım maviye. En bi sevdiğim deniz ama tabi siyaha aşık olduğunda anlamını yitiriyormuş mavi. Alakasız sen mavi giydiğinde unuturdum ben denizi. Deniz ki benim tüm benliğimle. Bilirim ki boynun yiğit boynudur bükerse sevda büker.

Gerisi hep şiir hep şarkı. Evet düştü yine çenem, kayboldum kelimelerin içinde. Ki unutmadan keşke kelimeleri sevdiğin kadar sevseydin beni. Çünkü ben denize bakan evler gibiydim seninleyken. Hani kulaklığı takıyorsun da tüm insanlar sessiz sinema oynuyor ya çevrende bak bunu tavsiye ederim. Bundan sonrasıysa sessizlik yine benden yana. Ve seni saklayacağım inan; yazdıklarımda, çizdiklerimde. Şarkılarımda, sözlerimde. Bu aşkın nüshası rüzgarlarda, aslı bende kalacak...

19 Nisan 2015 Pazar

İmera Fera

 

Dibine kadar aşka bulandım bu gece,
Yine aklımda sen, yine aklımda geleceğe dönük bilmece.
Sonumu bilemediğimden midir nedir,
Gülemiyorum artık, istesem de engel oluyor aklımdaki silüetin.
Kızsam olmuyor,
Kızmasam kalıyorum çaresiz,
Beklemesem kalp razı değil,
Beklesem de öldürüyor hasretin.
Üzemiyorum da seni,
Yitik hayallerimle, kalıyorum öylece…

Güneş doğmuyor artık sensiz başlayan sabaha,
Doğdu sandıkları da sen gibi olmuyor.
Çıksa da gökyüzüne, sen kadar ısıtamıyor cennetim.
Ara renkleri bir kenara bırak,
Artık ana renkler bile yok etrafta.
Sensiz olunca her yer karanlık oluyormuş.
Gözümdeki yeşilim, saçlarımdaki beyazlar,
Hatta kanımdaki kırmızı bile, sen olmuşsun inceden.

Aklım çıkıyor aklımdan çıkarsın diye
Zaten gittin benden, aklımdan da gidersin diye…
Hüzne mi kaldık biz yine yarim?
Dudaklarımı çekemedin yukarıya da,
Neden damlıyor bu yaşlar,
Neden ağlıyor gece bile bize?

Ağlamıyorum hayır,
Sadece kalbime anılarımız kaçtı.
Sen deli gibi önemserken beni önceden,
Şimdi umursamaz oluşundan mıdır bilmem;
Sanki bir ses, sanki bir ağrı, sanki bir ölüm var içimde.
Sözler var ağlayan, kalbim var konuşan, ben var dinleyen.
Bir de hayallerimiz var içlerine düşen aniden.

Ben de düşünmüştüm ki,
Gelir sarılırsın aniden, sonra uyur kalırım.
Ne kadar da uzaklaştım hayallerden,
Ne çabuk yıkıldı betondan kalelerim.
Saatlerce düşünmüşken her anı, her saniyeyi,
Kırıklar mı dolmalıydı,
Söyle, hercaim…

Koskoca bir dünya, kilometrelerce mesafe,
Milyarlarca insan, binlerce sevenim var.
Ama bana göre dünya, avuçlarının içinden ibaret.
Senin etrafında döner dünya,
Yıldızlar senin için asılı kalır onca yıl,
Güneş ise seni ısıtır,
Ey güzel Ay’ım…

Sen böyle değildin,
Tanırdım, bilirdim. Tanıdıkça daha bir severdim.
Olması gereken “sen” bende,
Kaybettiysen şayet kendini, gel; bendesin hala.
Sakladım! Kendim öldüm, bittim, yandım, kalmadım!
Ama sen aynısın cennetim, sana bir şey olmadı.
Çöl olmuşken çiçeklerle süslü gönül bahçem,
Sen ki ey gün ışığım, hala solmadın…