Ateş kendini yakmaz. Hüzün eskimez insanlık yaşadıkça. Ağaç
yapraklarınca dillidir. Hepsinin söylediği tek bir cümledir. Hangi ressam
boyayabilir gökyüzünü? Hangi göz denizler kadar ağlayabilir? Sonsuzluk kaleminin
mürekkebi dolaşır damarlarında hayatın. Hayat ki; suya yazılmış şiir…
Yürek yatağını bulamamış bir nehir gibi coşkun ve acemi
akmaktadır ama er geç denize varır bütün sular. Dönüşler aslında başadır.
Eylül her seneki gibi diğer aylardan bir adım önde bir
İstanbul hanımefendisi gibi salına salına arz-ı endam etti yeryüzünde. Yılın on bir ayı kıskandı yine bu
zamanı. Ve sonra yine aynı zât-ı şahanesiyle yerini kışa bıraktı. Eylül; yazarların esin kaynağı, şairlerin
vazgeçilmezidir. Zannedildiği gibi ne keyifsiz ve hüzün dolu ne de rengi
sarıdır. Çilek tadında düşleri vardır eylülün. Üşütmeyen, yalnızca ürperten
tatlı bir rüzgârla baharın selamını getirir. Vakurdur, güzelliğini hemen
göstermez. Keşfedilmeyi bekler tohumlarını bir bir düşürürken toprağın
kucağına. Dinlenmek ister, en çok da dinlemek. Onunla dertleşenlerin sırtını
sıvazlar yumuşacık ışığıyla. Coşkuludur, ağaçların dallarına sataşan rüzgârıyla
dansa kaldırır yaprakları. Yazın rehavetinden, baharın sarhoşluğundan sonra
durup dinle/n/mek için bir fırsattır. Okunmayı bekler, an an değişen renkleri,
yağmurun tatlı dilli musikisini, uçup giden leylekleri, camdan bakan uykusuz
bir çocuğu, bir ağacın gölgesinde tasasız kitap okuyan bir genci, bir bardak
çayı sonuna kadar tadına vara vara içen bir adamı okumanı ister. Mutluluğun bu
kısacık anlarda gizli olduğunu hatırlatır ve fısıldar kulağına: “Var olmak
gibisi var mı?”
Şimdi mevsim kış. Kışında son demleri bu zamanlar. Yeni bir
yıl, yeni bir yaş getirdi yine ocak bize.
İşte bu bahar başka olacak. Yeni hayaller, yeni fikirler, yeni insanlar.
‘Bu yıl her şey başka olacak’ her yeni yıl gibi. Radikal kararlar alacaksın,
yapamadığın şeyleri yapacaksın, unuttuğun dostlarını hatırlayacaksın, hatta
bazen uzak durduğun kalemine yeniden sarılacaksın. Bu yıl her şey başka olacak.
Bu güzün kapıları bahara açıldığında hayatında kapıları bambaşka bahçeler vaat
edecek sana; hissediyorum.
Bir söz seç kendine, güzelleştirsin seni. Bir söz,
söylediğinde, söylendiğinde kalbe yerleşen. Duru, temiz, ölümsüz. Manayı
yüklenmiş; ruh için beden gibi. Bir söz değiştirebilir evet, baştan sona her
şeyi.
Bazı sabahlar vardır, içinde dünyayı değiştirme hissiyle
uyanırsın. Dünyayı değiştirdiğin olmaz pek ama kendi dünyanı değiştirirsin. Yollar
dönersin, kitapların, filmlerin, sergilerin, şehirlerin ilhamıyla günleri gece
edersin. Yol ayrımları sancılıdır. Yol ayrımları seni sen kılar ve insanoğlunun
yaradılışındandır ki her daim arkada kalan seçenek bir parça uykundan çalar.
Mevsimler kaldı geride. Aylar, yıllar kaldı... Kurduğun her
düşe tam on sekiz sene, tam yetmiş iki mevsim şahit oldum. Daha sayısız mevsim
sana ilham, yanağında bir buse olmaya, adı konmamış rüyalara ad olmaya
geleceğim. Olur da içinde dünyayı değiştirme hissiyle uyanırsan yalnız
kalmayasın diye.
Vakit, avazın çıktığınca şarkılar söyleme vakti. Bir kuşa
gülümsemek için, sebepsiz bir iyilik yapmak için, kimsenin ihtimal vermediği
hayallerini gerçekleştirmek için yarını bekleme!
Yeni başlangıçlar için bir ilkbahar sabahından kalma güzel
bir sabahdan daha güzel ne olabilir? Hayata bir es verip durmanın zamanı şimdi,
biraz soluklanmanın. Seni sana çağırıyor kendin. Sayfaları çevirdikçe daya
kulağını kalbine. İnsan kokulu hikâyelerin sesi karışsın sesine. Çocukluğun,
yeniden çakıl taşları atsın pencerene. Aksini
göreceğin, sudan bir aynaya dönüşsün kalbin. Kuşlar konsun omuzlarına. Özlediğin güneşin sarısı fener olup
aydınlatsın yolunu. Seni sana çağırıyor yine sen. Şimdi çok gerilerde
bıraktığını sandığın geçmişinin sokaklarında gezin. Sohbet et kendinle, hayatı bir
tüy gibi avucuna alıp üfle.
Güneş gözüne doğar ya bazen, yani öyle gelir uykunda sana.
Ama güneş benim tam gözümün içine doğdu bugün. Balkona çıkıp yalınayak sokağı seyrettim.
Biraz gülümsedim. Biraz içim serinledi, biraz soğukkanlıydım. Aylardan beri
uyuklarken minik bir buseyle hayata dönmüş gibiydim biraz. Bugün, güzel bir
gün. Bugün yağmur bile yağsa gökkuşağı çıkar ardından. Bugün rengârenk düşler görüyorum
gözümün değdiği yerlerde. Bugün hiçbir çocuk üzülmüyor gibi hissediyorum. Anlam
yüklemeden bakıyorum etrafıma ve insanlardan beklentilerimi yok denecek kadar
aza indirgiyorum bugün.
Balıklarım uyuyordu ben uyandığımda. Tek tek konuştum
onlarla. Sessizdim. Uzanıyorlardı boylu boyunca. Biraz tedirginlerdi. Gözlerinin açıklığını ona yordum. Sahi,
balıklar gözü açık mı uyur?
“Bak, güzel günler yola çıkmış geliyorlar...” Yeni olan her
şey mutlu eder seni, beni, herkesi... Yeni bir yıl, yeni bir mevsim. Evet, soğuk
ama bir o kadar da güzel. Camdan başını uzatıp kışı görüyorsun. Bakışlarını
ruhuna çevirip kendinle yüzleşiyorsun. Hadi, ellerini kenetle birbirine ve
sayfamı çevir. Kelimelerimi hisset. Kardan bir adamım ben şimdi, yüzünü güneşe
çevirmekten korkmayan.
Yeni yılın ilk mevsimine geldin, hoş geldin. İyi yıllar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder